Emil Duda (1898-1974) ur. w Suchej Górnej. Ukończył 4 klasy gimnazjum. Członek Stowarzyszenia Polskich Robotników i Robotnic „Siła”. Przeszedł przeszkolenie wojskowe.
25 sierpnia 1914 r. wstąpił do Legionu Śląskiego. Wraz z nim wcielony do 3. pułku piechoty Legionów Polskich. W pułku tym odbył kampanię karpacką, bukowińską i besarabską. Ranny w bitwach pod Nadwórną i pod Rarańczą. W styczniu 1916 r. przeniesiony do 2. pułku ułanów Legionów Polskich, z którym odbył kampanię wołyńską. Kontynuował służbę w Polskim Korpusie Posiłkowym, a po przebiciu się oddziałów II Brygady gen. Hallera pod Rarańczą w lutym 1918 r. internowany, następnie wcielony do armii austro-węgierskiej.
W listopadzie 1918 r. zgłosił się do odradzającego się pułku ułanów w Krakowie (noszącego nazwę 2. pułku szwoleżerów Rokitniańskich). Uczestnik wojny polsko-ukraińskiej i polsko-radzieckiej, podczas której odniósł ciężką ranę. Do 1929 r. był żołnierzem zawodowym Wojska Polskiego, awansując do stopnia rotmistrza. Następnie przeszedł do służby cywilno-państwowej, pracował w Pszczynie.
Uczestnik kampanii wrześniowej i aktywny uczestnik ruchu oporu. Po wojnie mieszkał w Cieszynie. Działał w wielu organizacjach kombatanckich i społecznych.
Zmarł w 1974 r. i został pochowany w Cieszynie.
Odznaczony m.in. Krzyżem Virtuti Militari V kl., Krzyżem Niepodległości i czterokrotnie Krzyżem Walecznych.