Józef Witosz (1894-1955) ur. w Łąkach. Ukończył szkołę ludową w Łąkach. W latach 1908-1913 pracował w kopalni w Karwinie (szyb Franciszka), a następnie na kolei.
Od 1912 r. członek Stałych Drużyn “Sokoła”. Do Legionu Śląskiego wstąpił 25 sierpnia 1914 r. Służył w 2. kompanii 3. pułku piechoty II Brygady Legionów Polskich, a od listopada 1915 r. przeniesiony do 1. kompanii tego pułku. W 1916 r. awansowany do stopnia kaprala. Uczestnik kampanii w Karpatach, na Bukowinie, w Besarabii i na Wołyniu. Służył w Polskim Korpusie Posiłkowym. W 1918 r. internowany w Szaldoboz na Węgrzech. Wcielony do 100. pułku piechoty armii austro-węgierskiej na froncie włoskim.
W marcu 1919 r. wstąpił do Wojska Polskiego. Służył w Batalionie Wyszkolenia Wojsk Kolejowych w Jabłonnej. Zwolniony z wojska do uczestnictwa w pracach plebiscytowych na Śląsku Cieszyńskim. W grudniu 1920 r. zdemobilizowany.
Po podziale Śląska Cieszyńskiego nie mógł powrócić do rodzinnych Łąk. Krótko zatrudniony w służbach granicznych. Od lipca 1921 r. pracował jako woźny w Śląskim Zakładzie Wychowawczym w Cieszynie. Od 1937 r. na emeryturze. Po zajęciu przez Polskę Zaolzia w październiku 1938 r. podjął pracę w hucie w Trzyńcu. W czasie II wojny światowej pracował na kolei w Zebrzydowicach. Po zadeklarowaniu narodowości polskiej, w 1942 r. został wraz z rodziną wysiedlony z domu w Pogwizdowie i skierowany na roboty przymusowe.
Odznaczony m.in. Krzyżem Niepodległości, dwukrotnie Krzyżem Walecznych i Krzyżem na Śląskiej Wstędze Waleczności i Zasługi.