Ludwik Zych (1894-1958) ur. w Rychwałdzie. Uczeń Gimnazjum Polskiego w Cieszynie, naukę przerwał w 1912 r. Pracował jako górnik. Członek Towarzystwa Gimnastycznego “Sokół”.
30 sierpnia 1914 r. wstąpił do Legionu Śląskiego. Służył w 2. kompanii 3. pułku piechoty Legionów Polskich. Od 1918 r. służył w Wojsku Polskim, uczestniczył w wojnie polsko-ukraińskiej i polsko-radzieckiej. Członek Tajnej Organizacji Wojskowej na Śląsku Cieszyńskim. Oficer zawodowy Wojska Polskiego. Absolwent Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie (1932). Szef sztabu 6. Dywizji Piechoty w Krakowie. W 1938 r. komendant Legionu Zaolzie.
W kampanii wrześniowej w stopniu podpułkownika szef sztabu 6. Dywizji Piechoty, następnie jeniec wojenny. Po II wojnie światowej wrócił do Polski, krótko pracował w sztabie Wojsk Ochrony Pogranicza. Wydalony z wojska, pracował w firmie prywatnej. W 1947 r. aresztowany i skazany na karę śmierci (wyrok zamieniono na karę długoletniego więzienia). Wyszedł z więzienia w 1953 r. ze względu na zły stan zdrowia. Zmarł w Warszawie
Odznaczony m.in. Krzyżem Niepodległości z Mieczami, czterokrotnie Krzyżem Walecznych i Srebrnym Krzyżem Zasługi.